Nuevo Amanecer

Maandag ging ik van start in het nieuwe project. Nuevo Amanecer is een centrum voor alcohol- en drugsverslaafden met afdelingen in verschillende steden in Peru. De directeur van het centrum in Cusco is zelf een ex-verslaafde, die momenteel 6 jaar clean is.

Bij het kennismakingsgesprek vorige week kreeg ik mijn eerste indruk. Na een rondleiding van 2 minuten hadden ze mij de accomodatie reeds getoond. Er zijn twee grote slaapzalen voor in totaal 30 patiënten. De zalen zijn net groot genoeg om er stapelbedden in te proppen. Stapelbedden met dunne, doorleefde matrassen. De verslaafden lopen meestal op het kleine binnenplein rond, aangezien amper plaats is in de slaapzalen. Op de patio is ook een toilet zonder stromend water en een teracotta kookfornuis (een typisch oud Peruaans kookfornuis waar onderaan houtblokken ingaan om te stoken) onder een afdakje. De verslaafden blijven 14 maanden in het centrum. In tegenstelling tot in vele centra in België komen de patiënten er niet vrijwillig, maar worden ze er binnengebracht door familieleden. Dit maakt dat vele patiënten geen ziete-inzicht hebben. Hun motiveren is dus een belangrijke - en moeilijke - stap.

Aangezien er geen binnenruimte is, gebeurt de groepstherapie in openlucht op het binnenpleintje, onder een zeil. Echt hallucinant als je weet dat de kippen gewoon doorheen de groep lopen tijdens de therapie. Tijdens de eerste therapie die ik meemaakte, was een van de honden Marij (mijn medevrijwilligster) voortdurend aan het aflikken. Niet echt de ideale omstandigheden om therapie te geven dus. Zo begon het gisteren te regenen en moesten we de therapie te beëindigen. Door het lawaai van de druppels op het zeil konden we elkaar immers niet meer begrijpen.

Ik vind het een heel interessant project om te werken, omdat er een basisstructuur aanwezig is waarbinnen ik als vrijwilliger kan werken. Alle afdelingen van Nuevo Almanecer volgen immers hetzelfde (heel strakke) programma, dat vanuit het hoofdbureau in Arequipa wordt gestuurd. De patiënten krijgen (in theorie) verschillende groepstherapieën, sport en een aantal workshops zoals houtbewerking (die momenteel wegens geldgebrek echter niet kunnen doorgaan). Daarnaast koken ze ook zelf. Doordat er een gebrek (eigenlijk ontbreken) van personeel is, kunnen we als vrijwilliger heel wat helpen aan het invullen van de basisstructuur. Eén á twee keer per week komt een psychiater op vrijwillige basis enkele uren langs. Daarnaast is sinds 7 maanden een Nederlandse psychologe 2 uren in de namiddag op vrijwillige basis aan de slag. Het grootste deel van de tijd zijn dus geen professionelen aanwezig en tot voor een half jaar waren er helemaal geen professionelen. De groepstherapie wordt geleid door patiënten die reeds langer aanwezig zijn.

Samen met Marij (een Belgische psychologe) ben ik voor 6 weken als vrijwilliger in het centrum aan de slag. Onze taak is het aanmaken van dossiers over de patiënten (over slechts 5 van de 30 patiënten is informatie aanwezig). We nemen van iedereen een anamnese af. Daarnaast zijn we bezig met het vertalen van psychologisch testmateriaal omdat we de patiënten willen testen op eventuele co-morbide diagnosen zoals depressie, psychotische - en persoonlijkheidsstoornissen. Op dinsdag doen we samen met de psychiater de groepstherapie en plegen we overleg over de patiënten. Op donderdag komen de ouders van de patiënten en doen we met hen aan psycho-educatie. Daarnaast is het de bedoeling om 's morgens met zijn tweeën een aantal thema's te brengen in de groepstherapie, thema's die later door de patiënten die de therapie leiden kunnen worden overgenomen. Een vorige vrijwilligster heeft een behandelingsplan uitgeschreven dat andere professionelen en vrijwilligers kunnen implementeren. Omdat deze echter afwezig zijn, leek het ons beter om te mikken op de groepsleiders en deze wat trachten op te leiden.