Centro Salud Mental Juan-Pablo II

Deze week is mijn vrijwilligerswerk (ietwat haperend) van start gegaan. Vorige week had ik een gesprek met de administratieve directeur van het centrum. Er was een nieuwe algemene directeur en nieuwe directeurs, nieuwe regels. Vrijwilligers werden niet langer aanvaard. Na wat heen en weer gediscussieer, mocht ik wel beginnen als de directeur van de Spaanse school een officieel document opstelde. Het zou echter twee weken duren voor het document langs de officiële instanties zou komen. Manfred - onze directeur - kwam na heel wat telefoongesprekken tenslotte bij de ex-directrice die ons verzekerde dat ze een woordje zou doen en dat ik toch kon starten op maandag. Toen ik maandag aankwam, wist de administratieve directeur echter van niets en kon ik terug naar af. Manfred belde daarop naar de medische directeur die instaat voor de aanwervingen van betaalde dokters en psychologen. Hij vertelde dat het geen probleem was: ik zou ingeschreven worden als betaalde psycholoog en nadien zouden we mijn statuut veranderen naar stagair of vrijwilliger. Dus, dinsdag ging ik opnieuw naar het centrum en de medische directeur verwelkomde mij heel vriendelijk. Op hetzelfde moment kwam de administratieve directeur echter langs. De twee heren trokken zicht terug en discussieerden een half uur lang. De administratieve directeur kwam met een lang gezicht buiten en ik kon starten...

De eerste twee dagen vielen tegen. In de psychiatrie zijn drie patiëntengroepen en omdat ik niet wist in welke groep ik kon starten, liep ik doelloos rond zonder echt iets te doen. Ik heb/had ook moeite om mij aan het veel lagere werktempo aan te passen, dat zal nog wel even duren. Na een een doelloos rondlopen op donderdag, besloot ik me zelf een groep toe te wijzen en ik begin mijn plaats wat te vinden. Ik zal nu voor 5 weken werken met patiënten met psychotische of persoonlijkheidstoornissen die gemiddeld twee maanden in het centrum verblijven. Daarna schuif ik voor 5 weken door naar een andere afdeling waar vooral patiënten met een alcoholverslaving verblijven. De collega's zijn heel tof, als ik toekom komt iedereen me begroeten (15 vrouwen kussen en 10 mannen een hand geven) en dinsdag gaan we met zijn allen pizza eten. Maandag mag ik de groepstherapie leiden. Interessant is dat psychologen in het centrum ook de bewegingstherapie doen en dat er - op het eerste zicht - veel belang gehecht wordt aan observatie.

Nieuwe fotoreeks

Hier een nieuwe reeks foto's. Vorige week was ik voor de laatste dag in het gastgezin, een ideaal om eens te koken. Zo zag de quiche er uit voor hij in de oven ging.

Dit weekend gingen de leraren van de school waar ik Spaans volg naar Puno, vlakbij het Titicacameer, en omdat er twee personen wegvielen kon ik een plaatsje bemachtigen. Deze foto is genomen op een ruilmarkt. Je kan er geen producten kopen met geld, enkel verruilen voor andere producten. De vrouwen en mannen met een donkere hoed zijn getrouwd, de vrouwen die met een gekleurd hoofddeksel zijn vrijgezel.

Deze foto is genomen in een vruchtbaarheidstempel van de inca's. De gids noemde het een paddestoel, wegens niet geschikt voor kinderen.
Hier zie je de alpaqua. Het lijkt op een lama, maar de wol is veel zachter en ook het vlees smaakt veel lekkerder.

Een van de leraressen was jarig. In Peru is het traditie om de kin van de jarige in de taart te drukken. Duidelijk iets te hard geduwd...

Op 4400 meter hoogte met Dina en Jamil van de gastfamilie.

Puno ligt aan de grens met Bolivia en de inwoners gaan er benzine kopen omdat het goedkoper is.

Op de ruilmarkt...

Opnieuw op de ruilmarkt...

Jaja, er bestaat een zoo in Cusco. Gelukkig dat Michel Vandenbossche er nog niet is geweest.

Graan- en aardappelsilo's uit de Incatijd.

Gelukkig hoefden we de stelling niet op...

Foto's

Jullie hebben er een eind moeten op wachten, maar hier volgt een reeks foto's.

Hier eten we met zijn allen Ceviche, in internationaal gezelschap (van links naar rechts: een Amerikaanse, een Australiër, ik, twee Nederlanders en een Belgische).


Met Jänneka en Matthew in de karaoke. De Peruanen hebben duidelijk een zwak voor trage ballads, sommigen kwamen zelfs als koppel en brachten een lied voor elkaar. Duidelijk een romantisch avondje uit.


Het groepje waarmee we vorige week de ruïnes rond Cusco bezochten (van links naar rechts: Paula, Laura, Annette, ik, Gerke, Sebastiaan, Mariet).


De Cuy (cavia) die ik vorige week zondag op mijn bord kreeg.

Peruaanse keuken

Het zal diegenen die me kennen niet verwonderen dat ik op mijn blog een plaatje reserveer voor de Peruaanse keuken. Het eten is hier zeer te smaken en ik pik er dan ook drie hoogte- of dieptepunten uit.

Op de foto hiernaast zie je Causa de atun. Causa ziet er uit als een soort cake, maar eigenlijk is het een koud gerecht gemaakt van aardappelpuree, allerlei soorten groenten en tonijn, op smaak gebracht met pikante kruiden. Een recept vind je hier.

Thuis kennen we cavia's als huisdieren, maar in de regio rond Cusco wordt Cuy gegeten. Het ziet er vreselijk uit als je het op je bord krijgt (foto's volgen later) en ik had het dan ook moeilijk om het te proeven, maar het smaakt zeer lekker. Sommigen zeggen naar kip, anderen naar konijn, maar volgens mij smaakte het naar geen van beiden.

Tenslotte is Ceviche een typische Peruaanse lekkernij (vooral in de kuststreek). Dit gerecht kan worden gemaakt met alle soorten vis. De vis wordt rauw opgedient, gemarineerd in een citroen. Het citroenzuur zorgt er voor dat het vlees enigszins gekookt wordt. Vorige week gingen we ceviche eten met onze lerares van de Spaanse school. Het smaakte me helemaal niet, maar volgens de lerares en anderen die het al eerder hadden gegeten was dit te wijten aan het restaurant. Ik probeer opnieuw in een beter restaurant!

Valle Sagrada

De Heilige Vallei (Vilcamayo voor de Inca's) bevindt zich op 30 km van Cusco. Doorstroomd door de Río Urubambam kent deze vallei een zeer vruchtbaar microklimaat. De Inca's exploiteerden het gebied als landbouwgrond. Vandaag zijn dan ook talrijke ruïnes uit die tijd terug te vinden.

We huurden met z'n vieren een taxi (voor een dag telden we elk slechts 10 euro neer, voor die prijs bleef de bestuurder telkens op ons wachten) om de vallei te verkennen. Onze tocht startte in Pisac. Bij veel toeristen staat dit stadje bekend om haar grote artisanale markt en ook de vrouwen in mijn gezelschap lieten zich volledig gaan bij hun aankopen. Mijn aandacht ging echter vooral uit naar de ruïnes van de Zonnetempel, gebouwd bovenop een vulkanische rots. Een fabuleuze combinatie samen met de landbouwterrassen en het omringende panorama.

Na een maaltijd in Urubamba, kwamen we aan in Ollantaytambo, een charmevol stadje dat ooit een administratief center van de Inca's vormde. Naast het fort dat tegen de berg opkruipt, werden in de buurt ruïnes gevonden die vroeger waarschijnlijk als graanschuur dienden.

We reden hierna verder door het adenbenemende, steeds veranderende landschap. Onze laatste halte was in Chinchero, waar we een kerk bezochten. Vanbuiten zeer sober en strak, vanbinnen zo overdadig dat het onze ogen bijna uitstak.

Hoe herken ik vals Peruaans geld?

Vandaag hadden we het over vals geld tijdens de Spaanse lessen. Er zijn behoorlijk veel valse briefjes in omloop en de verkopers trachten die aan de toeristen kwijt te raken. Een aantal tips om vals geld te onderscheiden waren dus meer dan welkom.

Het is vrij gemakkelijk om vals papiergeld te onderscheiden. De eenvoudigste manier is met de oranje-bruine kant op een wit blad te wrijven: echt geld geeft kleur af. Daarnaast is het vals geld van papier. Daardoor kan je het veel makkelijker scheuren dan echt geld. Natuurlijk wil je jouw geld liever in een stuk houden. Als je echt geld verfrommelt, 'ontfrommelt' het terug. Daarnaast is het terug 'proper' als je het plat wrijft terwijl vals geld gekreukt blijft.

Jeugdgevangenis

Vrijdag bezochten we de jeugdgevangenis met de taalschool. Het is een van de vier jeugdgevangenissen in Peru. De delinquenten zitten voor verkrachting, overvallen, ... De jongeren verkochten sieraden die ze zelf gemaakt hadden en daarna kregen we een rondleiding.

De gevangenis is ingericht als een kleine maatschappij waar de jongeren hun eigen voedsel kweken (cavia's en aardappelen), schoenen en kledij maken, ... Dit om de jongeren te helpen om een job aan te leren. Binnen de gevangenismuren is geen politiebewaking en de muren zijn zo laag dat de jongeren kunnen ontsnappen als ze willen. Omdat de jongeren een beter leven hebben binnen dan buiten de muren zijn er geen ontsnappingspogingen. De jongeren krijgen les en sinds een aantal jaren wordt het diploma dat de deliquenten behalen gelijkgesteld met dat in de scholen buiten de gevangenismuren.

De delinquenten worden toegewezen aan een van vier niveaus. Naarmate jongeren in een hoger niveau zitten, krijgen ze meer priviliges. En voor de jongeren uit het hoogste niveau wordt een job gezocht. De herintegratie is echter hard aangezien de jongeren opnieuw in dezelfde armoedige omstandigheden terechtkomen.

Staking

Niet alleen België staat bekend voor haar stakingen. In Cuzco schijnt het maandelijks te gebeuren. Vorige week begon een stakingsgolf van de universiteitsstudenten uit Cuzco. Donderdag raakten de studenten slaags met de politie en vrijdag volgde een nieuwe stakingsdag. De bussen reden niet omdat ze bekogeld werden door de demonstranten. De studenten staakten wegens de stijgende brandstofprijzen en dit terwijl de inkomens constant blijven en zelfs dalen.
Woensdag en donderdag volgt een grote staking waarbij ook de taxi's zullen staken - uitgezonderd enkele chauffeurs die toch rijden. Vorige maand werden de rijdende taxi's bekogeld en vielen er 4 doden. Neem dus geen taxi tijdens de stakingen is de boodschap.

Doopsel

Gisteren was ik te gast op een typisch Peruviaans doopsel. Dina - de moeder van de gastfamilie waar ik verblijf - was uitgenodigd en vroeg of ik wou meegaan.
De 40-minutenlange busrit - 50 Peruvianen gepropt in een bus voor 30 personen - door het schitterende landschap was de reis al meer dan waard. Toen we aankwamen was er een huwelijk bezig in de kerk. Het doopsel volgde hierna en na de kerkelijke plechtigheid verplaatsten we ons. De band zette prompt de muziek in, het begin van een namiddag overvol eten, enorm veel drank (ze kregen zelfs bier mee voor de taxirit naar huis), muziek en dans.
Het hoogtepunt van de plechtigheid was het knippen van het haar van het gedoopte kind. Vanaf de geboorte wordt het haar van de kinderen niet meer geknipt, dit gebeurt tijdens het doopfeest. Iedere genodigde mag een stukje haar knippen en geeft in ruil hiervoor geld. De verzamelde som wordt gespaard tot het kind dit nodig heeft. Zo kan het bijvoorbeeld dienen als een soort van sociale zekerheid als het kind ziek wordt.