Machu Picchu Jungle Trail

Van vrijdag tot maandag ben ik samen met een groep vrijwilligers naar Machu Picchu gefietst/getrokken. We mogen dan wel niet echt door de jungle gelopen hebben (in tegenstelling tot de naam van de trektocht), toch was het een fantastische tocht!Vrijdagochtend stonden we om 7u30 paraat op Plaza de Armas en vertrok het busje richting de plaats vanaf waar we met de mountainbike van start gingen gaan. Het reisbureau was echter iets minder paraat, want na 10 minuten stopten we en ging onze gids op zoek naar een laatste mountainbike. Drie kwartier later konden we dan toch vertrekken. Een tocht doorheen kale bergen, groene valleien en langs besneeuwde toppen.
Het hoogste punt van de busrit lag op 4400 meter. Daar stopten we even om foto's te nemen, maar ook omdat de plaatselijke bevolking de kapel binnengaat om voor een veilige afdaling te bidden.
Na een rit van 4 uur, kwamen we aan op de startplaats. We zouden meer dan 2000 meter stijgen tot het hotel. De staat van de mountainbikes was niet om over naar huis te schrijven. Het ventiel van mijn achterband loste voortdurend en toen dit opgelost was merkte ik dat mijn voorwiel wat los zat en mijn versnellingen niet werkten. De gids (twee koppen kleiner dan mij) bood me zijn fiets aan en op mijn geïmproviseerde stuntbike reed ik verder. Eerst fietsten we op een asvaltweg, dat gaf ons de kans om te genieten van het adembenemende landschap. Het grootste deel van de tocht ging over een grindweg, door kleine dorpjes, langs bananenbomen, ... Echt schitterend en leuk om tussen de putten door te laveren en twee keer een overlopende kip te ontwijken. Halverwege onze weg werden we plots opgehouden door een (mini)file. Een vrachtwagen was half uit de bocht gegaan en een tiental mannen trachtte de wagen vanuit de afgrond te trekken met touwen. Na een half uur wachten besloten we om onze volgwagen achter te laten en verder te rijden. Later vernamen we dat de wagen nog een half uur verder ook zijn tocht kon verderzetten.
De tweede dag en de derde dag legden we al wandelend af. We wandelden langs bergpaden, door valeien, over gammele bruggen, over een lift die we zelf moesten besturen, langs bananenbomen, papaja's en ananassen, er vlogen groepen papegaaien over, ... De wandeling van acht uur op de tweede dag werd beloond met zalige warmwaterbronnen, in een bad omringd door verschillende bergtoppen.
Maandagochtend stonden we op om 3 uur om de anderhalfuur durende klim aan te vatten naar Machu Picchu om voor de horde toeristenbussen aan te komen. We wandelden door de gietende regen en waren doorweekt toen we boven kwamen. Bovendien lagen de ruïnes in de mist verscholen en was de gids weinig begrijpbaar. We zouden Waina Picchu (een bergtop vlakbij Machu Picchu) beklimmen om de ruïnes goed te kunnen bekijken, maar dat lukte dus niet wegens de mist. Een grote teleurstelling dus. Gelukkig trok de mist wat op en stopte het met regenen. Het zicht dat we kregen was indrukwekkend: de ruïnes, de groene beboste bergtoppen. Ongelooflijk hoe de Inca's de rotsen hebben uitgehouwd om te gebruiken als funderingen, hoe ze kleilagen aanlegden om water weg te laten lopen, hun stad in de vorm van een puma aan te leggen, ...
Om twaalf uur begonnen we aan de terugtocht: eerst met de trein, daarna een tocht van 7 uur met een minibus. De chaos voor de start van de trein was fantastisch: iedereen stond in de weg van de trein, er lagen nog zakken met groenten in de weg, ... De trein reed ook twee vooruit en achteruit voor hij eindelijk van start ging, stopte schokkend middenin de weg. We deden een uur over de weg die we de dag voordien in 3 uur hadden gewandeld.
De busrit leidde over grindwegen langs diepe afgronden, we hobbelden over onze mountainbikeweg, ... Onderweg werden we opgehouden door werkmannen die stenen van de rotsen aan de kant van de weg in een vrachtwagen stapelden. We moesten wachten tot de vrachtwagen vol was (terwijl de wagen gewoon even aan de kant kon), na een kwartier konden we uiteindelijk verder rijden. Best wel grappig, dat zou in België niet mogelijk zijn.