De therapeutische gemeenschap waar ik vrijwilligerswerk doe bestaat slechts 4 jaar, maar heeft al een woelige geschiedenis achter de rug. Het eerste jaar stak het centrum zwaar in de schulden. De directeur hield geen goede boekhouding bij, waardoor de residenten zonder eten vielen, zonder licht, zonder water, ... De chaos was nog groter, want in plaats van te ontwennen werd er gedeald en gebruikten de residenten drugs binnen de muren van het centrum onder het toeziend oog van de begeleiders. Het hoofdkantoor in Arequipa greep in en plaatste de huidige directeur aan het hoofd. Hij had zelf in de gemeenschap in Arequipa verbleven wegens drugsproblemen en was op dat moment (slechts) twee jaar afgekickt. Ik vind het heel bewonderenswaardig dat hij ondanks die puinhoop is rechtgebleven en een werkend centrum op de poten heeft kunnen zetten.
Beetje per beetje raakte het centrum uit de put. Dankzij een financiële injectie van de vader van de directeur kon het centrum verhuizen naar een ander gebouw. Een gebouw dat menswaardig is. Dit stootte op heel wat protest van de buurtbewoners die geen verslaafden in hun buurt wilden. Die zouden hun dochters lastvallen, de buurt op stelten zetten, ... De politie kwam er zelfs aan te pas en de hele buurt verzamelde zich voor de deur van het centrum (herinner de buurtreacties wanneer ze een asielcentrum wouden openen in België). Na heel wat heen en weer gepraat kregen ze toch een kans en vandaag kan het centrum op heel wat respect rekenen in de buurt. Verschillende keren per jaar organiseert het centrum barbecues om inkomsten te verkrijgen, een gebeurtenis waarbij de hele buurt aanwezig is. Daarnaast zoeken ze elk jaar sponsers om met kerstmis iets te organiseren voor de kinderen in de buurt. De kinderen krijgen brood en chocomelk en verzamelen zich rond één tafel. Bij ons misschien weinig betekenisvol, voor de kinderen een waar festijn...
Door schenkingen van vrijwilligers en via andere wegen (er is één resident die er elke dag op uittrekt naar bakkers, winkeliers, ... om te vragen naar een bijdrage) slaagt het centrum er in om elke dag degelijk eten te voorzien, de water - en elektriciteitsrekening te betalen, de telefoonreking te betalen, ... Soms slaagt het centrum er niet in om alle rekeningen te betalen (zo zaten we twee weken geleden zonder telefoonaansluiting), maar dan springt de directeur even bij met het spaargeld dat zijn vader ter beschikking stelt.
Op dit moment is de therapeutische gemeenschap op zoek naar fondsen omdat ze een houtbewerkingsworkshop willen beginnen. Op die manier willen ze meubels maken en verkopen om een vaste inkomst te verzekeren. Er is reeds één machine aanwezig, maar ze hebben nog een tweede machine nodig om aan de slag te kunnen. Ik zou graag iets organiseren om geld te verzamelen hiervoor. Er is reeds een bestelling van 200 houten kaders (ze hebben de machine dus dringend nodig), dus de workshop heeft zeker kans van slagen. Daarnaast heeft een van de residenten jarenlang als houtbewerker gewerkt, dus is de kennis ook aanwezig. De machine kost tussen 300 en 400 euro.
Het is een eerste stap in een langetermijnplan van de directeur. Hij wil een deel van de inkomsten sparen, om uiteindelijk het centrum te kunnen verhuizen naar een plaats met landbouwgrond en ruimte voor kleinschalige veeteelt. Op die manier zou het centrum nog meer inkomsten krijgen en professioneel personeel (dat er momenteel niet is) kunnen verlonen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten