Een week in de selva (4/12 - 10/12)

Donderdag vertrok ik met het vliegtuig richting Puerto Maldonado om een week in de selva (de jungle) door te brengen. Er was weinig bewolking, ideaal om de selva vanuit het vliegtuig te bekijken. Het was een prachtig zicht: een groen, dicht woud waar een bruine slang door kronkelde. Hier en daar werd de rivier bevoorraad door kleine, grilligere zijrivieren.

Toen ik uit het vliegtuig stapte werd ik achteruit geslagen door een warmtegolf. Het was zo'n 30 graden, maar vooral de luchtvochtigheidsgraad drukte me neer. Na een busrit van een uur, stapten we over in een boot. We vaarden anderhalf uur over de machtige Tambopata-rivier en kwamen aan in de lodge van Explorer's Inn. Het is niet voor niets dat National Geographic al meermaals is langsgekomen: het Tambopata-reservaat bezit de grootste diversiteit ter wereld op vlak van vogels en vlinders.

Na het vallen van de avond maakten we ons op voor een zoektocht naar kaaimannen. Gewapend met een fel spotlicht voeren we de Tambopata af. Het eerste kwartier zagen we niets, de spanning was te snijden. De consternatie was dan ook groot toen we in de verte twee rode puntjes zagen oplichten: de spotlicht werd gereflecteerd in de ogen van een kaaiman. We konden vrij dicht naderen: het was een klein exemplaar, maar daarom niet minder mooi om te zien.

Vrijdag stonden we om 4 uur op om vroeg bij de cocococha (cocha is donker meer) aan te komen. 's Ochtends is het immers frisser en dit is het beste moment voor de dieren om naar het meer te trekken. De verhoopte otters zagen we niet, wel drie soorten apen - al was het van heel ver. We maakten kennis met de 'stinkvogel' (die de punkers duidelijk ver voor was), met reusachtige sprinkhanen, de 'erotic tree' (kijk naar de foto en de naam wordt duidelijk), een zonnende schildpad, de kleurrijke 'weaving bird', ...

Ik vond de jungle eerst wat teleurstellend: de begroeiing was veel minder dicht dan ik had verwacht. Al zagen we verschillende bomen van 500 jaar oud (stel je voor: ten tijde van de Inca's zijn ze geboren), toch vond ik de naam oerwoud niet echt op zijn plaats. Dit was voor mij een gewoon bos, maar dan met andere planten. Jong en dynamisch. Na een tijdje zag ik dat deze dynamiteit net heel mooi en interessant is. De 'walking palm tree' is een uitstekend voorbeeld van het feit dat bomen net als mensen ook leven. Deze boom 'wandelt' door het bos op zoek naar zonlicht. Het laat wortels groeien in de gewenste richting en stopt de toevoer naar de wortels in de andere richting waardoor deze afsterven.

's Avonds deden we een nachtwandeling. De gids waarschuwde ons meermaals voor een troep 'bullet ants'. Dit zijn primitieve mieren die je tegelijk bijten en steken. Een pijnlijke beet die doorstraalt naar je hart. Bovendien is het gif zo sterk dat je een aantal uren met koorts in bed kan belanden. Opletten geblazen dus terwijl we kikkers zagen, een kleine slang, tarantulla's ter grootte van een hand, een vogel op een halve meter van ons. We zagen ook een 'hummingburd' slapen in zijn nest.

De dag nadien werden we gewekt door een oorverdovend lawaai. Het bleken brulapen te zijn, de luidste dieren ter wereld. Op de mens na, merkte iemand fijntjes op. Geen nood, we moesten toch om 5 uur op om naar een 'clay lick' te gaan. Elke morgen komen honderden vogels zich voeden met de klei. Die bevat bepaalde mineralen die ze nodig hebben om de vruchten die ze eten te kunnen verteren. Vanuit onze schuilplaats zagen we talloze groene parkieten en kleurrijke papegaaien. Heel mooi! Toen we terug bij de lodge kwamen, wachtte me een onaangename verrassing in mijn kamer. Op de muur zat een wolfspin van zo'n 10 a 15 centimeter groot. Ik riep er onze gids bij. Blijkbaar kan je hoge koorts krijgen na een beet en zelfs sterven als je eraan allergisch bent. De gids haalde er dus de deet bij om de spin te doden, maar de spin sprong heel snel weg. Gelukkig was er de volgende dagen geen spoor meer te vinden van de spin. In de namiddag konden we de brulapen van dichtbij bewonderen. We sloten de dag af met een andere nachtwandeling.

De volgende dag vertrokken mijn groepsleden. Ik bleef drie extra dagen zonder aan een programma vast te hangen. Zondag ging ik mee met Jasmine en Jack, twee pas afgestudeerde Engelse biologen die samen met me waren aangekomen. Ze blijven zes maanden in de lodge om mee te helpen aan lopende wetenschappelijke onderzoeken. Ze verkenden een aantal minder belopen wandelpaden. Verschillende keren verdween het pad en moesten we het vervolg van de weg zoeken. Een avontuurlijke en mooie wandeling. Het hoogtepunt ervan was een familie tamarinapen die onze weg kruiste en net boven ons hoofd bleef zitten. De rest van de dag was minder interessant en verveelde ik me.

Ik besloot dan ook actie te ondernemen en kon Esvan strikken als gids. Hij is 50 jaar en leeft reeds zijn volledige leven in de buurt van de lodge. We gingen op pad met mijn vraag om meer te weten te komen over medicinale planten en bomen. Het werd een zeer boeiende wandeling. Hij liet me middelen zien tegen depressie, hoofdpijn, ontstekingen, ulcera's, insectenbeten, impotentie, middelen om de inwendige genezing te bespoedigen na een operatie, tegen malaria, tegen beginnende AIDS-symptomen, anasthetische planten, ... Hij kapte ook een liaan in tweeën. Van buitenaf zag die er heel droog uit, maar er stroomde wonder boven wonder water uit. Heel lekker en het zou goed zijn ter preventie van ulcera's. Toen ik in de zon van de wandeling aan het bekomen was, kleurde de hemel plots donker. De ene minuut zat ik nog te bakken, de volgende minuut barstte een onweer los en was ik kletsnat.
Het eten in de lodge was heerlijk. Omdat we met een kleine groep waren (ik was de enige toerist, de rest waren wetenschappers die voor een langere tijd blijven) kon de kok zich die middag een fantasietje veroorloven. Ons eten werd opgediend in bamboestokken! Even gieten en daar waren de kip en de groenten.

Het onweer waaide over en ik kon in de namiddag samen met Esvan naar de andere kant van de rivier om andere medicinale planten te bekijken. Zijn zus woont daar. De 'La Torre' community woont vlakbij de lodge. Ze wonen echter niet in een dorp zoals wij dat kennen, maar verspreid over een grotere oppervlakte. Elke familie bezit een enorm stuk land. Ik werd er vriendelijk ontvangen en kreeg chicha van juca aangeboden. Stukken beter dan de zure maïsvariant!

's Avonds kon ik met een Spaans koppel opnieuw op kaaimanjacht. Een groot succes want we konden tot op een meter van een kaaiman naderen. Het duurde 10 minuten voor hij er genoeg van kreeg en voor het ruime sop koos. 'National geographic', riep de Spanjaard achteraf enthousiast.

De volgende dag nam Esvan memee naar Cocococha, het meer waar ik de eerste dag was geweest, om een aantal medicinale waterplanten te zien. We voeren deze keer de andere richting uit. Eigenlijk is verboden, behalve voor enkele wetenschappers met een specifieke wetenschappelijke opdracht, maar als local mocht Esvan blijkbaar iets meer. We zagen slechts twee medicinale planten, maar kregen deze keer wel de otters te zien. In volle actie dan nog wel want ze waren vissen aan het eten. We konden zo dicht komen dat het gekraak van de graten hoorbaar was. We hoorden ook een grote kaaiman in het water plonsen, maar konden hem spijtig genoeg niet vinden.

In de namiddag trok ik er allen op uit naar een laguna. Ik volgde braafjes de paden, maar blijkbaar kan je dan ook je oriëntatie verliezen. Na een lange wandeling - die eigenlijk heel kort zou zijn - bleek in in een lus te hebben gewandeld. Heel wat zweet later raakte ik dan toch terug bij de lodge. De frisse pint die ik mezelf als beloning gaf smaakte heerlijk! Daarna viel de duisternis in en kroop ik onder mijn muskietennet om bij kaarslicht deze blog op papier te schrijven en terug te blikken op een geslaagde week ...

De nacht had echter nog een verrassing in petto: een onweer zoals ik het nog nooit heb meegemaakt. Normaal vind ik onweders heel mooi en fascinerend maar deze keer had ik schrik. Het donderde zo krachtig dat de muren beefden en mijn bed zelfs soms in de lucht wipte. Het bliksemde ook voortdurend Heel wat schietgebedjes later ging het onweer liggen en kon ik nog van een paar uur slaap genieten ...